نامه ای از خاک ایران به دبیر کل سازمان ملل متحد آقای بان کی مون

دبیر کل محترم سازمان ملل آقای بان کی مون

شنیده ام که به خاک ما به مهمانی می آید ،مثلا که بساطی برپا است که برای شما چشمگیر باشد و در شان شما باشد ولی چشمان تیز بین شما حتما آنچه را خواهد دید که مردم می خواهند.

آقای بان کی مون ،اگر روی نقشه دیده اید ایران همانند گربه ای نشسته است ببینید اما باور نکنید .چرا که عزیزان در غل و زنجیر بی عدالتیهای کشور ما پایه های ایستاده این گربه اند وگر نه سالها پیش ایران به یغما رفته بود . اما متاسفانه همین عزیزان به شهرهای مختلف تبعید شده اند و با هر نوع آلودگیها و نداشتن بهداشت و جای نامناسب دست و پنجه نرم می کنند .

در حال حاضر اوین که آوازه بدنامی و نامناسبی سلولها و بهداشت آن همۀ کره زمین را فرا گرفته است نسبت به سایر زندانهای ایران بهتر است. لطفا بازدیدی از زندان رجائی شهر پر از شپش و سوسک و حتی آب آلوده کافی برای بهداشت ندارند بنمایید.

زندان کرمان که زندانیان سیاسی آنرا در بین بدترین قاتلان و بدکاران نگهداری می شوند، در زندانهای سنندج و غیره که زندگی در آنها طاقت فرسا است و الان ما به یاد جگرگوشه هایمان ،مرگ در ایران برایمان شادی است . چرا باید بهترین باسوادترین و انسان ترین ها ستاره دار شوند و با هزاران کلام مخرب تحقیر کننده و انگهایی که فقط از این رژیم بر می آید، آنها را در قفس کنند. تا به حال هیچ کس از عزیزان نیامده که به درد ما نیز مرهمی بگذارد.

انسان وارانه از شما تقاضا می کنیم و باور کنید که چشم امید ما به دری است که شما از آن وارد خواهید شد نگذارید عزیزان ما در زندان وطن خودشان بپوسند و همراه آنها ما در بیرون ببینیم و بمیریم اما چون سمت و مقامی نداریم هیچ عددی محسوب نشویم .

زینب صارمی فرزند زندانی سیاسی محکوم به اعدام

29 فروردین 1389

درخواست فوق به دبیر کل سازمان ملل متحد ارسال گردید